electronegativity

Wat is elektronegativiteit:

Elektronegativiteit geeft de neiging van een atoom aan om een ​​paar elektronen aan te trekken in een covalente binding, die optreedt wanneer dat atoom één of meer elektronenparen deelt.

Als twee gebonden atomen dezelfde elektronegativiteitswaarden hebben, delen ze elektronen gelijk in een covalente binding. Over het algemeen worden elektronen in een chemische binding echter meer aangetrokken door één atoom (hoe meer elektronegatief) dan door het andere.

Als de elektronegativiteitswaarden heel verschillend zijn, zullen de elektronen niet worden gedeeld. Een atoom monopoliseert in dit geval de bindingselektronen van het andere atoom, waardoor een ionische binding wordt gevormd.

Voorbeelden van elektronegativiteit

Een voorbeeld van elektronegativiteit is het chlooratoom, dat een elektronegativiteit heeft die groter is dan het waterstofatoom. Daarom zullen de bindingselektronen dichter bij Cl (chloor) zijn dan bij H (waterstof) in het HCl- molecuul (zoutzuur of waterstofchloride).

Een ander voorbeeld is wat er gebeurt in het molecuul van O2 (zuurstof), waarbij beide atomen dezelfde elektronegativiteit hebben. Dat wil zeggen, de elektronen in de covalente binding worden gelijkelijk verdeeld tussen de twee zuurstofatomen.

Elektronegativiteit op het periodiek systeem

Er kan worden gezegd dat elektronegativiteit een periodieke eigenschap is die van links naar rechts en van onder naar boven in het periodiek systeem toeneemt.

Elektronegativiteit en ionisatie-energie volgen dezelfde trend als het periodiek systeem, dus elementen met lage ionisatie-energie hebben vaak ook een lage elektronegativiteit.

De kernen van deze atomen oefenen geen sterke aantrekkingskracht uit op de elektronen. Op dezelfde manier hebben elementen met een hoge ionisatie-energie de neiging hoge elektronegativiteitswaarden te hebben en heeft de atoomkern een sterke invloed op de elektronen.

Voorbeeld van elektronegativiteit in het periodiek systeem, gevonden in zijn grootste hoeveelheid in elementen van links naar rechts.

Het meest elektronegatieve element is fluor (F) en de minder elektronegatieve (of meer elektropositieve) elementen zijn Frentium (Fr) en Cesium (Cs).

De edelgassen, omdat ze geen chemische bindingen maken, hebben hun elektronegativiteit nietig of onbelangrijk.

Elektronegativiteitsschaal

De Pauling-schaal is het meest gebruikt om de elektronegativiteit te berekenen. Het werd gemaakt door Linus Pauling, die de elektronegativiteit van Fluoride toeschreef aan 4 en de Frucian aan 0, 7 en vervolgens de elektronegativiteit van andere elementen uit die getallen berekende met behulp van bindende energieën.

Bij het uitvoeren van berekeningen op een breed scala van verbindingen, wordt een elektronegativiteit van 3, 98 toegeschreven aan Fluorine. Dit gebeurt omdat deze waarde een betere interne consistentie geeft.

Een andere schaal is de Mulliken-schaal, die de waarden van elektronegativiteit baseert in de volgende vergelijking: Elektronegativiteit = 0, 5 x (ionisatiepotentieel + elektronische affiniteit)

Elektronegativiteit is een relatieve schaal, dat wil zeggen, deze wordt berekend en niet gemeten.

Verschil tussen elektronegativiteit en elektropositiviteit

In de elektronegativiteit kan een atoom een gedeeld paar elektronen aantrekken in hun gecombineerde toestand. Al bij elektropositiviteit kan het atoom een gedeeld paar elektronen in hun gecombineerde toestand verwijderen.

Opgemerkt wordt dan dat beide tegenstrijdige termen zijn, dat wil zeggen dat een meer elektronegatief atoom bijgevolg minder elektropositief is en omgekeerd. Bovendien hangen deze waarden af ​​van het atoom waaraan het zich bindt tijdens covalente hechting.

Zie ook de betekenis van:

  • chemie
  • Diagram van Linus Pauling.