Groene revolutie

Wat was de Groene Revolutie:

Green Revolution is de naam die wordt gegeven aan de reeks technologische initiatieven die de landbouwpraktijken en de drastisch toegenomen voedselproductie in de wereld hebben veranderd.

De groene revolutie begon in de jaren 1950 in Mexico. Zijn voorloper was de agronoom Norman Borlaug, die chemische technieken ontwikkelde die in staat zijn meer weerstand te bieden aan de maïs- en tarweaanplantingen, naast het optimaliseren van landbouwproductiemethoden.

De methoden die Borlaug introduceerde waren zo effectief dat Mexico in een paar jaar tijd van importeur naar tarwenexporteur ging. Zo hebben andere onderontwikkelde landen, met name India, de nieuwe praktijken overgenomen, die snel populair werden in de rest van de wereld.

In 1970 ontving Norman Borlaug de Nobelprijs voor de vrede, omdat zijn werk grote humanitaire gevolgen had.

Hoe begon de Groene Revolutie?

In 1944 verhuisde Norman Borlaug naar Mexico om te werken als geneticus en fytopathologist. Als een eerste uitdaging bestreed het zogenaamde "roest", een schimmel die tarweplanten aantastte, planten doodde en de opbrengsten ernstig verlaagde.

Paddestoel Puccinia granimis, bekend als "Rust van de hoge".

Borlaug was in staat om twee soorten tarwe genetisch te kruisen: een resistent tegen schimmel en een andere aangepast aan de lokale omstandigheden in Mexico. In slechts drie jaar selecteerde Borlaug de succesvolle kruisen, keurde ze als een model goed en elimineerde de schimmel, waardoor de productiviteit toenam.

Naast de ziekteresistentie reageerde de nieuwe tarwe echter zeer effectief op kunstmeststoffen, wat resulteerde in grote, hoge planten die uiteindelijk ineenstortten met het korrelgewicht.

Voorbeeld van een plant die zijn eigen gewicht niet ondersteunde. Het fenomeen is in de landbouw bekend als "onderdak".

In 1953 verkreeg Borlaug, via nieuwe genetische kruisingen, de zogenaamde "halfdwergkoren". Deze nieuwe tarwe had kortere, sterkere stengels die in staat waren om het korrelgewicht te ondersteunen, de ziekteresistentie te behouden en een hoge opbrengst te behouden. Deze nieuwe soort tarwe werd bekend als "Miracle Seeds" en is tot op heden het meest geteelde tarwemes ter wereld.

Norman Borlaug die de nieuwe dwergtarwespecies vasthoudt.

Met de extreme toename van de tarweproductie in Mexico begon de Groene Revolutie, die in een paar jaar tijd het landbouwparadigma over de hele wereld veranderde.

Basis van de Groene Revolutie

De Groene Revolutie leunde zwaar op elementen zoals:

  • genetische modificatie van zaden
  • mechanisatie van de productie
  • intensief gebruik van chemicaliën (meststoffen en pesticiden)
  • introductie van nieuwe technologieën voor planten, irrigatie en oogsten
  • massaproductie van dezelfde producten als een manier om de productie te optimaliseren

Nadelen van de Groene Revolutie

Hoewel de Groene Revolutie in de eerste decennia buitengewoon gunstig was, zijn de negatieve aspecten ervan gemakkelijk waarneembaar, zoals:

  • zeer hoog niveau van watergebruik om hun methoden te ondersteunen
  • grote afhankelijkheid van technologie uit ontwikkelde landen
  • vermindering van genetische diversiteit (aangezien de prioriteit ligt bij het cultiveren van homogene producten om de productie te optimaliseren en hogere winsten te behalen)
  • twijfelachtige duurzaamheid
  • hoog niveau van aantasting van het milieu
  • verhoging van de inkomensconcentratie

Groene revolutie in Brazilië

Brazilië keurde de methoden van de Groene Revolutie aan het einde van de jaren zestig goed, wat resulteerde in de periode genaamd "Economisch Mirakel". In die tijd werd het land een grootschalige producent en begon voedsel, vooral soja, te exporteren.

Doel niet bereikt

Norman Borlaug werkte in Mexico in samenwerking met de Rockefeller Foundation, die als slogan van het bedrijf het einde van de honger in de wereld had. Geschat wordt dat het werk van Borlaug één miljard mensen van de honger heeft gered, wat hem verschillende onderscheidingen opleverde.

Studies tonen echter aan dat de Groene Revolutie nauw verbonden is met de ongecontroleerde toename van het geboortecijfer in de wereld, vooral in onderontwikkelde landen.

In de loop van de tijd was de demografische toename dus groter dan de toename van de voedselproductie. Tegenwoordig is het aantal mensen dat honger heeft hoger dan het aantal mensen in deze situatie vóór de Groene Revolutie.